آرشیو اخبار

به گزارش پايگاه اطلاع رساني حج، امام صادق - عليه السلام - از پدر بزرگوارشان حكايت كرده است كه اميرالمؤمنين (ع) شيفته آن بود كه در چهار شب از سال، فارغ البال به عبادت بپردازد: شب اول رجب و شب هاى عيد فطر و قربان و شب نيمه شعبان. (وسائل الشيعه، ج ۵، ج ۱۳۹).

در حديثي ديگر نبي مكرم اسلام (صلي الله عليه و اله و سلم) خطاب به ابوذر فرموده است: اى ابوذر! همانا خداوند نور چشم مرا در نماز قرار داده و نماز را محبوب من نمود؛ همان گونه كه طعام را براى گرسنه و آب را براى تشنه. گرسنه با خوردن سير، و تشنه با نوشيدن سيراب مى گردد، اما من هرگز از نماز سير نمى شوم. (بحارالانوار، ج ۷۷، ص ۷۷، مستدرك الوسايل، ج ۱، ص ۱۷۴)

حضرت امام باقر (عليه السلام) نيز مي‌فرمايند: همانا مثل نماز براى نمازگزار، مثل مردى است كه برسلطانى وارد گردد و اظهار حاجت كند؛ پس آن شخص سلطان، ساكت و آماده استماع سخنان صاحب حاجت گردد تا اينكه از درخواستش فارغ شود، همچنين است نمازگزار مسلمان تا هنگامى كه به نماز ايستاده، خداوند نظر مرحمتش را از او قطع نخواهد كرد و انوار الهى شامل اوست تا وقتى كه از نمازش فارغ گردد.

(بحارالانوار، ج ۸۲، ص ۲۳۱)

از سلمان فارسى نقل شده كه مي‌گويد: با پيامبر خدا (ص) در سايه درختى بوديم، يك شاخه از آن برداشت و آن را تكان داد تا برگهاى آن ريخت، سپس ‍ فرمود: آيا از آن چه كردم نمى پرسيد: عرض كردند: يا رسول الله! به ما خبر بده، فرمود: همانا بنده مسلمان هرگاه كه به نماز قيام مى كند گناهان او ريخته مى شود، همان طور كه برگ اين درخت ريخته شد. (وسائل الشيعه، ج ۳، ص ۳۰)
منبع: جامع آيات و احاديث موضوعى نماز، نوشته عباس عزيزى